Big in Japan!

Het was zó close, zo dichtbij, het goud was bijna te proeven…. Wat een bijzonder avontuur waren deze spelen in Tokio, Japan.

Frank, Alphaville en Guetta (reserve) vertrokken in topvorm naar de quarantaine locatie in Aken, Duitsland. Ook daar gingen de laatste voorbereidingen en trainingen voorspoedig en met ontzettend veel goede moed vertrokken eerst Lianne, toen Alphaville en vlak daarna Frank naar het land van de rijzende zon.

In Tokio vonden ze een fantastisch stadion en stallencomplex waar ze zich ook snel aanpasten aan het juiste ritme en de temperaturen. Frank had eerder op de locatie Baji Equestrian Park wedstrijden gereden, toen hij als jongeman, net van school, in Japan werkte. De locatie was hetzelfde, maar de accommodatie was volledig nieuw opgebouwd en was werkelijk waar prachtig! Het mooiste stadion van alle sporten werd wel gezegd.

Alphaville kan goed tegen reizen en ook met de hoge temperaturen en luchtvochtigheid had hij weinig problemen. Uiteraard werden de trainingsmomenten, net als de momenten waarop de wedstrijden werden verreden, niet op het heetst van de dag, maar in de avond gepland. Alphaville was er klaar voor en had er, net als Frank zin in!

Twee dagen voor de wedstrijddag schrok Alphaville tijdens het wassen en schoot hij achteruit over de rubber matten. De volgende dag had hij een overvulling die hij normaal niet heeft en de schrik sloeg om het hart. Direct de dierenarts erbij om met een scan uit te sluiten dat het om een serieuze blessure ging. Gelukkig niets aan de hand, maar je bent totaal uit je focus en ritme en er zit dan toch een stemmetje dat je zegt voorzichtig te zijn met je grootste kapitaal en de bijkomende verantwoordelijkheid die je hebt: de gezondheid van Alphaville.

Die dag voorzichtig losgewerkt en Alphaville voelde goed aan. De dag van de individuele wedstrijd achteraf gezien toch ook voorzichtiger losgereden dan normaal en in de ring miste Alphaville de duidelijke aansturing van Frank en slopen er een paar kostbare fouten in de proef doordat Alphaville het kunstlicht erg spannend vond. Het was niet de proef die ze hadden kunnen en willen rijden, daar kunnen we eerlijk over zijn en de spanning was duidelijk op onze gezichten af te lezen. Dat hoorden we later van de vele mensen die hebben meegeleefd en meegekeken via de verschillende streams die beschikbaar waren. De commentator zei het mooi; ‘not as bold as we expected from Frank’. Gezien de omstandigheden volledig te begrijpen, maar niet goed genoeg om het goud te pakken. Het werd brons en natuurlijk is dat ook mooi en prachtig en knap, maar als je weet dat er meer in zit, is dat even moeilijk. Maar ook dat is topsport en paarden zijn  geen machines. Dat maakt de sport onvoorspelbaar, maar juist zo mooi.

Na de eerste dag zaten er twee dagen tussen voor de volgende wedstijd waarin gestreden werd om de teammedaille. Wat de tijd gaf om een plan te maken voor de volgende proef. En dat was: gewoon rijden zoals altijd. En dat deed hij! Frank en Alf reden een fantastische proef, die volgens de commentatoren, de pers, heel teamNL, het publiek en iedereen die thuis mee leefde, zwaar ondergewaardeerd werd. Maar wat was het een feest om zo’n goede proef in zo’n baan te rijden. Zowel Frank als de mensen op de ‘kiss and cry’ gooiden de armen in de lucht van blijdschap, na de laatste groet naar de jury. Dat de score dan achterblijft is iets wat een beetje hoort bij deze jurysport en daarmee heb je te dealen, maar zuur is het wel.

Met sterke proeven ook van Rixt en Sanne is het tot aan de het eind mega spannend, het verschil met Engeland is nog niet eerder op een paralympische spelen zó klein geweest. Over drie verschillende proeven was dit slecht 0,7%,. Helaas in het nadeel van TeamNL en het resultaat was prachtig teamzilver.

           

Op maandag was het tijd voor de finale kür op muziek en Frank en Alphaville reden een dijk van een kür, die goed was voor meer dan 80%. Wederom was het spannend tot de laatste ruiter en wat was het leuk en bijzonder om later te horen dat er zoveel mensen thuis of op het werk hebben meegekeken en bijna net zo in spanning hebben gezeten als Frank en zijn begeleidingsteam. Het verschil was 0.35% in het nadeel van Frank en Alphaville en ze kregen weer een zilveren medaille omgehangen.

Met een oogst van een bronzen en twee zilveren medailles is Frank blij en dat mag ook want het is een prestatie van wereldformaat! Alphaville was en is het enige paard dat op drie spelen achter elkaar heeft deelgenomen en zowel in Londen, als in Rio als nu in Tokio, medailles heeft gewonnen. Dat op zich is al goud waard!

Toch voelt het nog niet helemaal ‘af’, want hij had zo graag afscheid genomen met zijn kinderen op de tribune in Tokio, die hun vader dan op het hoogste niveau zouden kunnen zien presteren. Door corona zat dat er nu niet in.

Frank ziet nu wel hoe het loopt.

Alphaville is nog topfit, hij heeft Guetta klaar staan voor het grote werk en ook Kravitz zou zeer geschikt zijn voor de paradressuur. Met zijn coach 5 diploma op zak, in totaal 8 paralympische medailles, een bak vol ervaring en een niet te doven liefde voor de paardensport is hij voorlopig nog niet klaar. Op naar de volgende uitdaging!